Section 4 reading C Δικαιοπολις και ο παψωδος πορευονται εις το αστυ. Εξαιφνης δε ανηρ τις τρεχει προς αυτους.
ΔΙΚ - Ειπε μοι, ω ραψωδε, τις ο θορυβος; Τινες αι βοαι; Τι γιγνεται;
ΡΑΨ - ιδου, ω Δικαιοπολι, ανθρωπος τις δευρο τρεχει. Αρα ορας τον ανδρα; Η λανθανει σε ο ανηρ δευρο τρεχων;
ΔΙΚ - ου μα Δια. Ορω γαρ αυτον προστρεχοντα. Αλλα ατοπον το πραγμα. Τις ποτ’ εστιν;
ΡΑΨ - ισως δουλος τις εστι και αποφευγων τυγχανει.
ΔΙΚ - αλλα δουλος μεν ουκ εστιν, οδοιπορος δε ων φαινεται. Η λανθανει σε ο ανηρ εις το Ηρακλειον ιερον. Αλλα τι πασχει, φευγων εις το ιερον;
ΡΑΨ - δηλον οτι εφ’ ικετειαν τρεπεται. Και μην προσερχονται ανδρες τινες. Και δηλοι εισι διωκοντες τον ανδρα.
ΔΙΚ - αλλα τι τουτο το πραγμα; Προσερχεται γαρ κηρυξ και οι ενδεκα εις το ιερον τρεχων.
ΣΑΤΥΡΟΣ - ποι φεθγει ο λακεδαιμονιος; Που εσιν;
ΡΑΨ - ουτος, απ’ οισθα που εστιν ο φευγων; Η λανθανει σε ο ανηρ φεθγων;
ΣΑΤ - ου λανθανει εμε. Αλλ’ εν εκεινω τω ιωρω εστιν ικετης ων.
ΔΙΚ - δευρ’ ελθετε, ω υπηρεται, εις εκεινο το ιερον. Απαγετε ταχεως των ξενος, και φθανει υμας εις το ιετον τρεχων. Ικετης δ’ ων, οσιος εστιν.
ΡΑΨ - ‘προς γαρ Διος εισιν απαντες ξεινοι.’
ΚΗΡΥΞ- μη φροντιζετε, ω υπηρεται, αλλ’ απαγετε τον ανδρα.
- ω της ανομιας. Δυστυχης δη φαινεται ων ο ξενος.

- Tell me, rhapsode, what is this din? What are these shouts? What is happening?
- Look, Dikaiopolis. A man is running over here. Can you see the man? Or has the man escaped your notice in running over here?
- Oh my dear! For I see him running towards (us). But the matter is strange. What ever is it?
- Perhaps it is a slave and he happens to be escaping.
- But it is not a slave, it appears to be a traveller. Or has is escaped your notice the man is wearing a travelling cloack.
- You speak correctly, Dikaiopolis. But perhaps it is a stranger.
- Look. For the man is running to the sanctuary of Heracles. But what is he undergoing, escaping into the temple?
- It is clear that he is turning to supplication. What's more some men are running towards (us). And they are clearly pursuing the man.
- But what is this event? For the herald is running towards (us) - The eleven and the public slaves. But the man anticipates the eleven by running into the sanctuary.
- Where did the Spartan escape to? Where is he? Hey you, do you know where is the running off (man running off)? Or the man running off escapes your notice?
- He does not escape my notice. But he is in that sanctuary, being a suppliant.
- Come over here, public slaves, towards that sanctuary. Quickly lead away the foreigner, being a Spartan.
- Do not lead away the running off (man running off), herald, despite being a Spartan. For the foreigner happens to be suppliing, and he can anticipate our running to the sanctuary. And being a suppliant, he is sanctified.
- 'For under the protection of Zeus are all foreigners.'
- Do not worry, public slaves, but lead the man away.
- What lawlessness. Being a foreigner appears unfortunate/The foreigner appears being unfortunate.  ¶ 9:00 PM 0 Comments

  Section 4 reading B - Ιδου, πυρα. Δευρο ελθε, ω παι, ταχεως.
- Μενε, ω δεσποτα, μενε και με σπευδε. Βαρυς γαρ εστιν ο νεκρος ουτος, βαρυν δε οντα βραδεως δη φερω εγωγε.
- Τι φης; νεκρος τινα φερεις;
- Αγε νυν, ω παι, επιβαλλε τον νεκρον επι την πυραν ταυτην.
- Αλλα τι ποειετε; Μη ποιετε τουτο, προς θεων. Παυεσθε.
- Μη κωλυω, ω ανθροπε.
- Ω μιαρε, τυπτεις εμε πολιτην οντα; Ω της υβρεως. Μη τυπτε.
- Τι το πραγμα; Τινες αι βοαι; Ουτος, τι ποεις; Τυπτεις πολιτην; Ω της ανομιας. Οιμοι, τι τουτο; Νεκρον επεβαλλεις επι επεινην την πυραν; Ω της ασεβειας. Παυε-
- Μη κωλυε, ω γερον.
- Αλλα θαπτω τημερον τον εμον υιον, και εμη η πυρα.
- Ου φροντιζω εγωγε.
- Αρα ου σεβη τους θεους; Αρα ου τιμας τους των ανθροπων νομους; Αλλα ουδεν κωλυει σε, ουτε θεων φοβος ουτε ανθροπων νομος;
- Τι φης; Νεκροι επι νεκροις πιπτουσιν, αποθνεσκουσι δ οι ανθροποι ωσπερ προβατα εν ταις οικαις και εν τοις ιεροις. Συ δε μοι θεους λεγεις και νομους; Ω μωρε συ – οι γαρ θεοι η ουκ εισιν η ου φροντιζουσιν ημων, επειδη η νοσος διαφθειρει τους τε ευσεβεις αμα και τους ασεβεις. Που γαρ η εμη μητηρ και ο πατερ, ευσεβυντες αει; Νυν δε που εστιν ο αδελος, ευσεβεστατος ανθρωπων ων; Ιδου και με η μοι λεγε περι νομων και υβρεως. Ου γαρ φοβουμαι την κολασιν. Η ουκ οισθα οτι εφημεροι οι ανθροποι. Τι δε εσμεν; Τι δε ουκ εσμεν; ' Σκιας οναρ ανθροπος.'
- Παυε, παυε. Ατιμαζεις γαρ τους θεους, θνητος ων.
- Αλλα ουκ ατιμαζω τους θεους εγωγε. Τιμω γαρ μαλιστα την Αφροδιτην. Καλη γαρ και ευφρων η θεος. Καλη γαρ και ευφρων ουσα η θεος, ευδαιμονα ποιει τον βιον. Εγω ουν προς Αφροδιτην τρεπομαι και την ηδονην, καλας ουσας.
Αρα θαυμαζεις, ω παψωδε, οτι το αστυ μισω, γευργος ων, και τον εμον δημον ποθω; Εν γαρ τη πολει ουδεν αλλο η ανομια και ασεβεια και νοσος και πολυ των νεκρων πληθος

- Look, a funeral pyre. Come here, slave, quickly.
- Remain, master, remain and do not hurry. for this corpse is heavy, and being heavy, I carry it slowly.
- What do you say? You are carrying some corpse?
- Come now, slave, throw onto this funeral pyre the corpse.
- But what are you (pl.) doing? Do not do this, in the name of the gods. Stop.
- Do not prevent, man.
- Foul (man), (me) being a citizen you strike me? What aggressive behaviour. Do not hit.
- What is the matter? What are the shouts? Hey you, what are you doing? You hit a citizen? What lawlessness. Stop. Oh dear, what is this? You throw a dead man into the funeral pyre? What irreverence! Stop.
- Do not prevent, farmer.
- But today I bury my son, and this is my funeral pyre.
- As for me, I am not worried.
- You do not show respect to the gods? You do not honour the laws of men? But does nothing stop you, neither the fear of the gods nor the conventions of men?
- What do you say? Corpses on top of corpses fall, and the men die like sheep in the houses and in the sanctuaries. And you tell me of gods and laws? You fool. For the gods are not worried about us, since the plague kills those who respect the gods and at the same time those who are direspectful of the gods. For where are my mother and my father, always respecting (respectful) of the gods? And now where is the brother, being of men most repectful to the gods? Look here. And to me he says about laws and aggressive behaviour. For they don't fear punishment. For do they not know that men are short-lived? What are we? And what are we not? 'Man is the dream of a shadow'.
- Stop, stop. You hold the gods in dishonour, being a mortal.
- But I do not hold the gods in dishonour. I particularly honour aphrodite. For she is a beautiful and well-disposed god. For being a beautiful and well-disposed god, she makes a fortunate life. Therefore I turn myself towards Aphrodite and pleasure, being beautiful.
- Do you wonder, rhapsode, my hating (being that I hate), being a farmer, and that I long for my district? For in this city there is nothing but lawlessness and irreverence, and the plague, and many of the dead.  ¶ 11:51 PM 1 Comments

  Section 4 reading A ω Ηρακλεις. Οσον ανθροπον πλεθος. Πλεα γαρ φαινεται τα τειχη. Δια τι τοσοτον πληθος εχει η πολις, ω Δικαιοπολι; Οιμοι, τι τουτο; Πυπας τινας ορω. Ειπε μοι, προς των θεων, τις η αιτια; Η που δελον οτι δαιμων τις κακος κολαζει την πολιν.

Κακοδαιμων νη Δια η πολις εστιν, ω παψωδε, κακοδαιμον τε το πληθος, κακοδαιμονες δε οι γεωργοι μαλιστα. Αιτιος δε πρωτον μεν ο πολεμος, επειτα δε και ο Περικλης.

Αλλα στρατηγος αριστος ο Περικλες. Ο γαρ ναυτες –

Αλλα δελον εστιν οτι φιλει τον Περικλεα εκεινος, ναυτης ων. Εγω δε ναυτης οθκ ειμι, αλλα γεωργος. Και γεωργος ων Περικλεα αιτιον νομιζω. Φησι γαρ ‘ημεις μεν κρατουμεν κατα θαλλατταν, λακεδαιμονιοι δε κατα γην. Καταλεπειτε ουν, ω γεωργοι, τας οικας και την γην, και εισκομιζεσθε εις το αστυ τα υμετερα σκευν. Και μη φροντιζετε. Πολις γαρ ουκ οικησεις η γη, αλλα ανδρες.’ Ουτω μεν ουν πειθει ημας ο Περικλες, πητωρ ων πιθανος. Ημεις δε εισκομιζομεθα εκ των αγπων τους παιδας και τας γυγναικας και τα αλλα σκευν. Τα δε προβατα εις την Ευβοιαν διαπεμπομεθα.

Επειδε δε ημεις, πολλοι οντες, αφικνοθμεθα εις το αστυ, χαλετον γιγνεται το πραγμα. Τας μεν γαρ οικεσεις, ολιγας ουσας, εχουσιν οι ασθοι, ημεις δε πρωτον μεν τα μαρκα τειχη, επειτα δε τα οικουμεν. Μετα δε ταυτα η νοσος επιγιγνεται, και δεινη ουσα πολλους ανδρας διαφθειρει και πολλας γυγναικας και πολλα παιδας. Διαφθερει δε και τοθς εμους οικειους η νοσος. Ολοφυγρομαι γαρ ετι νυν τον εμον υιον, ουκετι οντα, και την εμην γυγναικα, ουκετ ουσαν. Εχεις το πραγμα. Εμε ουν ορας, ω ραψωδε, κακοδαιμονα οντα. Την δε πολιν ορας κακοδαιμονα οντα. Την δε πολιν ορας κακοδαιμονα δε ουσαν. Τους δ εν τη πολει ορας κακοδαιμονας οντας.

O Heracles! What a lot of men. For the walls seem full. Why is the city holding such a great number, O Dikaiopolis? Oh dear, what is this? I see some funeral pyres. Tell me, in the name of the gods, what is the reason (for this)? Surely an evil demon in punishing the city.

By Zeus, wretched is this city, O rapsode, and wretched indeed are the farmers. And responsible is first the war, and particularly Pericles.

But Pericles is the best general. For the sailor -

But it is clear that he is well-disposed towards Pericles, being a sailor. ANd I am not a sailor, but a farmer. And being a farmer, I think pericles is the reason. For he said 'While we hold sway on the sea, the Spartans (hold sway) on land. Therefore, O farmers, leave behind houses and land, and bring into the city your equipment. And do not worry, for the city is not dwellings or lands, but men.
In this way Pericles did not convince us, being a persuasive politician. And we brought in from the country slaves, women, and equipment. And the ships we sent across to Euboa. For, on the one hand, the townsmen having few dwellings, we first went to the long walls, then we dwell in the sanctuary. And after all that a plague followed, and being terrible, many men are killed, and many women and many children. And the plague kills my dwellers. For even now I lament my son, being no longer, and I lament my wife, being no longer. You have the matter. Therefore you see, O rapsode, the wretched(ness). You see the city being wretched. You see the unlucky of the city.  ¶ 2:00 AM 0 Comments

  Ecrire pour bien vieillir Un peu de posterite, histoire d'etre content d'etre plus vieux que je ne le suis maintenant. Fait-on expres d'ecrire des betises pour n'avoir pas de regrets d'avoir perdu ce temps? Ecrirai-je des choses differentes, si, par example, je n'avais qu'une semaine a vivre? Sans doute un sentiment d'urgence s'empare de l'ecrivain, la conscience du possible de n'etre la le lendemain, et de produire le meilleur de lui-meme! Moi, j'opte pour la conscience d'une vie plus longue, et le confort de savoir que, meme vieillissant, je me prefere au moment present quand je me compare a mon passe! Je deviendrai-donc progressivement moins bete, mais sans frenesie. Excelsior!  ¶ 6:07 PM 0 Comments